Toen ik in 2015 opnieuw Jezus echt tot mijn hart nam.
Werd ik op een ochtend wakker en hoorde een stem drie keer roepen ; Hannah, Hannah, Hannah. Dit was niet hoorbaar maar in mijn hoofd. Ik had geen idee, wat moest ik hiermee?
Ik vertelde hierover in een gebedsapp die ik toen voor mezelf had, hier kon ik gebed vragen als ik het moeilijk had of vragen had over dingen waar ik mee zat. In deze groep vertelde iemand mij ; Dat is de moeder van Samuel, dit is een verhaal in de bijbel.
Natuurlijk wist ik wel vanuit de kinderbijbel het verhaal een beetje, maar dat dit zo leve veranderend voor mij was en nog steeds is. Wist ik op dat moment nog niet.
Ik wist ook niet goed of God nu nog een nieuwe naam aan mensen kon geven en ik ben dus gaan onderzoeken wie Hannah de moeder van Samuel was.
Wat voor mij een van de eerst punten was waarop ik herkenning vond in Hannah, was dat zij het enorme verlangen had naar kinderen. Nu heb ik dit niet direct voor kinderen, maar wel herken ik het verlangen van haar en hoe ze hier zo mee bezig was.
Verlangen naar bepaalde dingen in mijn leven praat ik veel over met God. Ook vond ik herkenning in haar wat betreft de jaloezie die ontstond vanuit Peninna.
Hannah bad bij de tempel, de priester wilde haar wegsturen omdat hij dacht dat ze dronken was. Een pijnlijke herkenning wat de laatste jaar erg raakt is dat ik helaas hier ook tegen aan loop, men beoordeeld op wat ze zien, terwijl mijn hart zich uitstort bij God, Voortdurend een biddend hart, een diepe relatie lees ik vanuit Hannah, Niet met veel woorden hardop, maar vanuit haar gedachten en het Zijn. Ik las van haar dat ze veel verdriet had en misschien wel depressieve periodes, ook daarin kwam ze heel dichtbij.
Ik las dat ze in die periode moeite had met voeding, ook hiermee worstel ik al mijn leven lang vooral met wel en niet eten.
Er zijn nog steeds situaties waarin ik aan haar herinnert wordt en daarom weet ik, ja Hannah ze is mijn nieuwe identiteit geworden. Dit heeft zeker wel 4/5 jaar geduurd voordat ik echt haar naam ging gebruiken. Ik heb een jaar in Zeeland gewoond en daar kon ik als nieuwe stap zeggen, ik ga deze naam hier gebruiken. Ik heb daar echt identiteit worstelingen over gehad, soms komt het nog in mijn gedachten op. Heet ik niet gewoon Willeke, moet ik niet terug? Maar dan denk ik weer aan alle herkenning die ik vind in haar en ik heb ik dit niet zomaar toegepast in mijn leven, maar echt stap voor stap ben ik dit door gegaan en nu weet ik, Hannah ja dat ben ik.
De schilderwerken hebben met mijn proces Hannah te maken met name de laatste geeft mijn identiteit verandering aan, ik heb geluisterd en het brengt me naar ik ben in de stilte bij Hem en sta ik als een boom als psalm 1.
Reactie plaatsen
Reacties