In een van de nachten in 2015 ontving ik een droom.
Ik liep tussen twee weilanden door en zag dat het donker begon te worden om mij heen, gerommel, zachte regen. De wind begon harder te waaien, ergens voelde ik paniek opkomen, als het zo gaat onweren wat moet ik dan?
Terwijl er inmiddels bakken met regen uit de hemel viel, en ik besefte als ik hier blijf staan dan ga ik dood. Ik ben immers het hoogste punt en dan kan de bliksem in mij slaan. Ik boog me neer en ging liggen, het stormde om me heen en was donker.
Vaker in mijn leven tijdens dit soort diepe dalen, riep ik het uit naar God. Ook al was ik echt nog niet zover om een relatie met Hem aan te gaan, toch wist ik Hem te vinden op deze momenten, zo ook in mijn droom.
Ik riep het uit naar Hem terwijl ik daar in het gras lag in de storm : God waar bent u dan? Ik zie u helemaal niet meer, wat moet ik nog in dit ellendig leven, ik bak er niks van.
God sprak: Ik ben er altijd geweest, ik ben er nog steeds. Wil je bij mij komen?
Voor mij sprak hieruit een uitnodiging, niet onder druk. Maar vanuit die Vader die met open armen op me staat te wachten.
Ik werd wakker en besloot na deze droom, de zondag daarop naar de kerk te gaan.
Reactie plaatsen
Reacties